عصر جدیدی از شهرت در سنگنوردی فرا رسیده است. پس از ظهور پیشگامان این رشته در سالهای ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰، هیپی های سنگنورد در سالهای ۱۹۷۰ و سپس حرفه ای هایی که حامیان مالی داشتند، در سالهای ۸۰ و ۹۰ میلادی ظهور کردند. امروزه سنگنوردی از هر زمان دیگری در گذشته عمومی تر شده است و موج جدیدی از صعودکننده ها در حال الهام بخشی به دیگران هستند. با وجود سبک ها و سلیقه های مختلف در این رشته، انتخاب بهترین سنگنوردان جهان آسان نیست. اما در ادامه لیست ارایه شده است که ترکیبی از بعضی از بهترین ها در آن قرار دارد. تمرین کنید، شاید این لیست منتظر نام شما باشد.
توانایی منحصر به فرد اوندرا در صرفه جویی انرژی و مدیریت تنفس – که شامل فریاد زدن روی سنگ در حال صعود میشود. – است که او را در بین بهترین سنگنوردان جهان قرار می دهد. هنگام صعود ضربان وی پایین می رود نه بالا!
با قد ۱۹۰ سانتی متر. دستان او به قدرت بقیه سنگنوردان برجسته نیست، اما توانایی جابه جایی در عضلات لگن باعث شده که بتواند وزن بیشتری روی پاها بیاندازد و مرکز ثقلش را به دیواره نزدیک تر کند. این کار باعث شده که انرژی بیشتری ذخیره کرده و مانند یک ماشین صعود کند.
گاهی اوقات تقریبا احساس می کنم که انگار یک اسباب بازی لوگو هستم، حرکات دست و پاهایم توسط شخص دیگری انجام میشود و من فقط از دور آن را تماشا می کنم.
آدام اوندرا
کریس شارما
- تولد: ۲۳ آوریل ۱۹۸۱.
- محل تولد: سانتا کروز، کالیفرنیا، امریکا.
- تخصص: سنگنوردی اسپرت، دیپ واتر سولو (سنگنوردی آزاد بر فراز آبهای عمیق)
- بهترین صعودها: ال پونتاس/آلاشا در مالورکا، اسپانیا – یکی از سختترین مسیرهای دیپ واتر سولوی صعود شده (۲۰۰۷-۲۰۱۷) لادورا دورا در اولیانا، اسپانیا – ۵.۱۵c
برای کریس شارما، سنگنوردی یعنی رسیدن به مرز نهایی. نهایت کاری که در صعود می تواند انجام دهد. به غیر از آدام اوندرا او تنها فردی است که تا امروز مسیر لادورا دورا را صعود کرده. علی رغم اینکه بخشی از “نسل سالن سنگنوردی” است، کریس ترجیح میدهد که در مسیر صعود و بیرون زندگی کردن را یاد بگیرد و تجربه کند.
ماهیت سنگنوردی این است که بفهمم تا کجا می توانم خودم را تحت فشار قرار دهم، داشتن آزادی و خلوص از تجهیزات و یافتن حد نهایی که می توانم به آن دست یابم.
کریس شارما
آلکس هانولد
- تولد: ۱۷ آگوست، ۱۹۸۵.
- محل تولد: ساکرامنتو، کالیفرنیا، امریکا.
- تخصص: صعود سرعتی، صعود انفرادی.
- مهمترین صعود: مسیر فری رایدر در یوسه میتی، اولین صعود آزاد انفرادی در ال کاپیتان (۲۰۱۷)
شاهکارهای دیدنی هانولد از طریق آموزش منظم، آمادگی متمرکز، سازگاری و ذهنیتی خاص ایجاد شده است. او حرکات را تجسم کرده و آنها را به خاطر می سپارد تا اعتماد به نفسش زیاد شود. درون مغزش از موقعیت های خطرناک عبور میکند تا منطقه آسایش خود را گسترش دهد. سرعت یکی از عناصر فعالیت اوست.
من در واقع سریع صعود نمی کنم، بلکه فقط خسته نمیشوم و بنابراین سرعتم کم نمیشود. با نزدیک شدن به محدودیتهای فیزیکیتان ارتقا دادن آنها سختتر می شود. و نیاز به فداکاری و تمرکز هم بیشتر خواهد بود.
آلکس هانولد
آشیما شیرایشی
- تولد: ۳ آوریل، ۲۰۰۱.
- محل تولد: نیویورک، امریکا.
- تخصص: صعود اسپرت.
- مهمترین صعودها: ذهنتو باز کن ( Open Your Mind Direct ) و سیوداد د دیوس در اسپانیا/ جوانترین سنگنورد صعود کننده در درجه ۹a/9a+ سال ۲۰۱۵.
شیرایشی تنها قدری از ۱۵۰ سانتی متر بلندتر است، با این قد کوتاه انجام حرکات بلند چالشی خواهد بود، اما قدرت نسبی بالای او، چابکی دینامیک و انگشتان قوی به وی اجازه می دهد تا با شتاب مانند یک عنکبوت روی صخره ها صعود کند.
او بولدر را در هفت سالگی و روی سنگهای سنترال پارک آغاز کرد. او یک برنامه تمرینی سخت دارد و از یک تکنیک منحصر به فرد ذهن که از رقص باتوه (هنر تجربی نمایشی که توسط پدرش انجام میشود) استفاده میکند. او می گوید راز مخفیش لذت بردن است.
اگر از یادتان برود که باید لذت ببرید، دچار استرس خواهید شد و به خودتان شک می کنید. من می خواهم کمک کنم تا دیگران را تشویق نمایم، آنچه را دوست دارند انجام بدهند و واقعا برای آن تلاش کنند.
آشیما شیرایشی
آلکس مگس
- تولد: ۱۲ آگوست، ۱۹۹۳.
- محل تولد: آلمان.
- تخصص: صعود اسپرت/ بولدرینگ.
- مهمترین صعودها: استادو کریتیکو در اسپانیا، سختترین مسیر صعود شده آنسایت تا امروز. (۲۰۱۳). صعود تا درجه ۵.۱۵d
مگوس توانایی شگفت انگیزی در صعود مسیرهای دشوار در حداقل زمان، با صعود آنسایت یا تلاش در کوتاه ترین زمان ممکن برای صعود مسیر دارد. او به طور ویژه ای روی تمرین و تکنیک تمرکز میکند. اما رویکرد یک بار صعود است که او را در بین بهترین سنگنوردان جهان قرار داد.
او دارای قدرت انگشتان باورنکردنی و ظرفیت بی هوازی بالا برای عملکرد عالی در بازه های کوتاه مدت است. به علاوه سریع حرکت کردن باعث میش ود که در دام جزییات گیر نکند و به خوبی می داند که چطور حرکات از پیش تمرین شده را در صعود استفاده کند.
دلیل اصلی شکست این نیست که مسیر لغزنده است، یا اینکه هوا گرم است یا ….، فقط به دلیل است که شما خیلی ضعیف بودید.
آلکس مگوس
آلین روبرت
- تولد: ۷ آگوست، ۱۹۶۲.
- محل تولد: فرانسه.
- تخصص: صعود آزاد شهری.
- مهمترین صعود: صعود از برج الخلیفه در دوبی- اولین صعود بلندترین ساختمان جهان در سال ۲۰۱۱.
هنگامی که یک صخره بیش از حد شیب دار است و بدون وسایل کمکی و محافظتی نمی توان از آن پایین آمد ، صخره نوردان برای پایین آمدن از آن از تکنیک “کمربند” استفاده می کنند.
صخره نوردان در سرتاسر جهان از تکنیک های متفاوتی برای صخره نوردی استفاده می کنند. تکنیک “کمربند” به شما کمک می کند در شرایط سخت و دشوار با استفاده از وسایل و ابزار خاص از صخره پایین بیایید. کلمه ی “Abseiling” از کلمه ی آلمانی “Abseilen” گرفته شده است که به معنای پایین آمدن از طناب است. این تکنیک در کشور های مختلف نام های متفاوتی دارد برای مثال در آمریکا به آن (Rap Jumping) ، در انگلیس به آن (Abbing) و در استرالیا به آن (Seiling) می گویند.
این تکنیک اولین بار توسط “جین استریل چارلوت” ابداع شد. وی یک راهنمای کوه نوردی بود که در سال ۱۸۷۶ ، زمانی که سعی می کرد از کوه “پتی درو” بالا برود این تکنیک را طراحی کرد. وی در سال ۱۸۷۹ به همراه دو نفر دیگر توانست به قله ی کوه صعود کند. آقای “چارلوت” در هنگام صعود به آن قله این تکنیک را تکمیل کرد.
راه ها و ابزار های متفاوتی وجود دارند که یک صخره نورد می تواند از آن ها هنگام انجام این تکنیک استفاده کند. به یاد داشته باشید که کلاه مهمترین وسیله ی محافظتی شما است. کلاه می تواند از سر شما در مقابل سنگ های در حال سقوط محافظت کند. از دستکش برای محافظت از دستان در مقابل طناب استفاده می شود. طنابی که از آن برای انجام این تکنیک استفاده می شود از طناب چند رشته ساخته شده است. این طناب ، یک طناب محکم و در عین حال راحت است که مانند کمربند دور صخره نورد بسته می شود و از آن محافظت می کند. در هنگام کوه نوردی شما به یک جفت کفش یا چکمه ی محکم نیاز دارید تا هنگامی که روی سطوح ناهموار و یا مرطوب پا می گذارید بتوانید تعادل خود را حفظ کنید.
دلایل زیادی وجود دارد که افراد از این تکنیک استفاده می کنند. یکی از دلایل مهم استفاده از این تکنک خطر پایین آمدن از یک صخره بسیار دشوار است. صخره نوردان معمولا از این تکنیک برای برگشتن به ابتدای مسیری که شروع کرده اند یا تغییر مسیر خود استفاده می کنند. کارگرانی که شغل آن ها مربوط به ساختمان یا معادن است برای دستیابی به بخشی از ساختمان ها برای انجام تعمیرات یا تمیز کردن آن از این تکنیک استفاده می کنند. امدادگران معمولا از این تکنیک برای پایین آمدن از بالگرد برای دسترسی به افراد مجروح استفاده می کنند. نیروهای ویژه نیز برای ورود به ساختمان های بلند از این تکنیک استفاده می کنند.
وسیله ای که برای انجام تکنیک کمربند مورد نیاز است دستگاه راپل است. این دستگاه با افزایش اصطکاک طناب ، سرعت پایین آمدن را کنترل می کند. سرعت این دستگاه وابسته به نیرویی است که صخره نورد یا کوهنورد به آن وارد می کند. همچنین می توان سرعت این دستگاه را با تغییر زاویه ای که طناب با دستگاه دارد ، کنترل کرد. این دستگاه نوع های متفاوتی دارد که افراد با در نظر گرفتن نیاز خود آن را تهیه می کنند.
استفاده از این تکنیک می تواند برای افراد بی تجربه خطرناک باشد. بعضی از افراد حتی این تکنیک را خطرناک تر از خود عمل صخره نوردی می دانند زیرا در این تکنیک در همه ی مدت زمان کوهنوردی یک طناب وزن فرد را حمل می کند. درصد بالایی از تلفات و مرگ و میر ناشی از صخره نوردی مربوط به اشتباهاتی است که در انجام این تکنیک صورت می گیرد. به همین دلیل استفاده از این روش در مکان های عمومی صخره نوردی به دلیل تناقض با افرادی که در حال بالا آمدن هستند ممنوع است.