درباره من
درود . در صورت نیاز به شماره: 09172618717 تماس بگیرید
ادامه...
تاثیر کوهنوردی بر سلامت جسمی بانوان
تاثیر کوهنوردی بر سلامت جسمی بانوان
بانوان بدلیل آناتومی خاصی که از نظر استخوانها و عضلات دارند نسبت به مردان بیشتر نیازمند پرداختن مستمر به برخی ورزشها از جمله کوهنوردی و پیاده روی هستند .
چراکه مقدار آب و چربی در بدن بانوان بطور طبیعی ۱۵ درصد بیشتر از آقایان است و
همچنین به دلیل مسائل ناشی از بارداری و زایمان ، مقداری از کلسیم بدن
آنها به جنین منتقل شده و این امر زمینه ابتلای آنها به درگیری های
استخوانی و آرتروز در میانسالی را فراهم می کند . همچنین بعلت کم تحرکی
بانوان درصد ابتلا به چاقی آنها بیشتر از مردان است . بدین منظور به جهت
پیشگیری از پوکی استخوان و دردهای عضلانی در سالهای پس از دوره جوانی ،
ضرورت دارد که از سنین جوانی با ورزشهایی که سیستم اسکلتی آنها را مستحکم
تر کرده و مقاومت بدنشان را نسبت به بروز برخی از بیماریها بیشتر می کند
همگام گردند .
کوهنوردی
یکی از مهمترین ورزشهایی است که می تواند سیستم عصبی ، اسکلتی بدن بانوان
را تقویت و مقاوم کند زیرا در جریان کوهنوردی میزان بازدهی قلبی افزایش
یافته و مقدار خون در عضلات را ۲۰ برابر افزایش می دهد و همین موضوع سبب می
شود که در آغاز ، چربی های زیر جلدی و سطح روده های آنان جذب و از طریق
تولید حرارت و تعرق از بدن خارج شوند و سپس ذرات چربی که در درون عروق رسوب
می کند حرکت کرده و احتمال بروز بیماریهایی چون ازدیاد چربی خون ، فشار
خون و یا بیماری نقرس به حداقل می‌رسد . در اینصورت به وضوح در می‌یابیم که
در اثر استمرار ورزش و کوهنوردی ، علاوه بر اینکه کلیه چربیهای اضافی رسوب
شده ، در بدن تجزیه و از بین می روند بلکه تعدادی عروق جدید در عضلات آنان
ایجاد شده که خون رسانی و انتقال اکسیژن به کلیه نقاط بدن را تسهیل و آنان
را شاداب ، پرتحرک و تندرست می کند .
برای اینکه به ثمرات مفید کوهنوردی دست یابید می بایست این ورزش را بطور مستمر انجام دهید و اگر در برخی از هفته ها به دلیلی قادر به کوهنوردی نبودید از طریق پیاده روی در پارکها و مسیرهای خیابان سعی کنید اندام ورزشی خود را حفظ نمایید و یا اینکه با نرمشهای روزانه در صبح و عصر ، به تقویت عضلات خویش بپردازید . تمرینات سنگین ورزشی خصوصا تمرین با وزنه های سنگین برای بانوان به هیچ عنوان تجویز نمی شود در مقابل هفته ای یکبار رفتن به سونا و شنا کردن در استخر تاثیر ورزش بر اندامها را دو چندان میکند . باید به این نکته هم توجه داشت که همیشه ورزش در کنار تغذیه درست جوابگو است ، پس داشتن یک برنامه غذایی متناسب با اقتصاد و رژیم خانواده کاری بسیار مفید تلقی می شود . در این میان می توانید ساعتی هم دوچرخه سواری یا استفاده از دستگاه دو ثابت ( تردمیل ) بهره برداری کنید . بهترین برنامه کوهنوردی آن است که فرد کوهنورد ، ماهانه یکبار به ارتفاعات بالای ۳۰۰۰ متر ( در هوای رقیق ) صعود نمایید و در حد فاصل هر ماه نیز در ایام تعطیل به تپه ها و کوهپایه ها صعود کند . زیرا در جریان کوهنوردی از انتهای اعصاب سمپاتیک مقادیر زیادیهورمونهای آدرنالین و نورآدرنالین ترشح میشود که در تنظیم گردش خون در عروق و پمپاژ قلبی نقشی بسزا دارند و از طرفی دیگر هورمونهای تسکینی زیادی نیز ترشح می شود که » آنکفالین « و آندورفین « و » سروتونین « نام دارند.این هورمونها با اثرات ضد درد و ایجاد طراوت و شادابی خود سبب میشوند کوهنوردان در تمام ایام روز دارای چهره بشاش و خندان و اراده ای استوار و آسایشی فراتر از دیگران باشند . شایان ذکر است که در مواقع خطر مغز بصورت خودکار هورمون آدرنالین را بمقدار زیاد تولید می کند و این در ورزشهایی نظیر سنگنوردی / یخ نوردی / ورزشهای پروازی و هیجانی به مراتب بیشتر می باشد . در آمارهای پزشکی که از تحقیقات دانشمندان بدست آمده است کاملا ثابت شده بانوانی که در طول زندگی علاقمند به ورزش بوده اند و تمرینات مداوم ورزشی را به صورتهای مختلفی انجام داده اند دارای طول عمری ۳۰ درصد بیشتر از زنانی بوده اند که کمتر تحرک داشته و در نتیجه دارای اندامی چاق و کم تحرک شده اند . همچنین بر اساس همین تحقیقات بروز بیماری های روحی و روانی و آترواسکروز عروق کرونرو قلب و دیابت و فشار خون و آرتروز اندامهای بدن و بیماری های گوارشی ، در زنان ورزشکار نادر و یا اصلا مشاهده نمی شود ، در عوض در زنانی که از تحرکات ورزشی دوری جسته و تمایل به زندگی ماشینی و کم تحرک امروزی را دارند و یا اینکه آلوده به سیگار و سایر مواد افیونی و الکل هستند میزان شیوع بیماریهای ذکر شده بسیار فراوانتر از زنان ورزشکار و پرتحرک است ، زیرا در این گروه از بانوان مکانیسم تعادلی بین هیدرات های کربن و کلسترول و پورتئین‌ها و ویتامینها مختل شده و حرکات دودی روده ها نیز به کندی صورت گرفته و آنان را به بیماری‌قلبی عروقی و گوارشی سوق می دهد . . .
چگونه از قطب نما استفاده کنیم؟
قطب‌نما یک وسیله بسیار ضروری در هنگام رفتن به کمپ‌های خارج شهر است. اگر شما در کوله پشتی خود یک قطب‌نما و یک نقشه توپوگرافی منطقه‌ای داشته باشید می‌توانید مطمئن شوید که تقریبا گم نخواهید شد.
البته نکته مهم این است که شما باید حتما روش استفاده از قطب‌نما را به خوبی فرا گرفته باشید و حتی چندین بار قبل از رفتن به کمپ، جهت‌یابی را تمرین کنید. قطب‌نما با وجود کارایی بسیار دقیق و مؤثرش ساختاری بسیار ساده دارد.
یک قطب‌نمای مغناطیسی برخلاف قطب‌نمای ژیروسکوپی شامل آهن‌ربایی کوچک و سبک‌وزن است که روی سطح محوری بدون اصطکاک به صورت متوازن قرار گرفته است. این آهن‌ربا معمولا سوزن نامیده شده و یکسر آن با حرف N به معنی شمال نشانه‌گذاری شده یا با رنگی متفاوت رنگ‌آمیزی شده است.
وقتی که درب قطب‌نما را باز کنید، مشاهده می‌کنید که عقربه آن شروع به چرخش میکند و در جهتی می‌ایستد. در واقع این عقربه قرمز شمال مغناطیسی کره زمین را نشان می‌دهد. این نکته را باید بدانید که شمال مغناطیسی کره زمین کمی با شمال حقیقی اختلاف زاویه دارد. البته برای این که دچار مشکل نشوید بهتر است از قطب‌نماهای ژیروسکوپی که پیشرفته‌تر هستند و شمال را دقیقا نشان می‌دهند، استفاده کنید.
استفاده از قطب‌نماهای مغناطیسی در فضاهای در حال حرکتی مانند کشتی‌ها و هواپیماها می‌توانند دردسر ساز شوند، زیرا این ابزار باید در سطحی کاملا صاف مورد استفاده قرار بگیرد و ایجاد کوچک‌ترین زاویه در سطح باعث میشود قطب‌نما خود را با زاویه جدید منطبق ساخته و اطلاعات جدیدی نمایش دهد که شاید نادرست باشد. از این‌رو بیشتر کشتی‌ها و هواپیماها به قطب‌نماهای ژیروسکوپی مجهز هستند.
حالا می‌خواهیم به شما آموزش دهیم که چگونه با استفاده از قطب نما و نقشه، راه خود را پیدا کنید.
ابتدا نقشه‌ای را بردارید. فرض کنید شما قرار است از نقطه A به محلی در نقطه B بروید. البته برای اینکه در استفاده از این تکنیک موفق شوید باید مطمئن باشید که واقعا در نقطه A هستید. برای تشخیص موقعیت خود در محیط ابتدا باید جهات نقشه خود را بر جهات واقعی منطبق کنید. این کار را می‌توانید با قرار دادن قطب‌نما روی نقشه و چرخاندن نقشه انجام دهید.
حالا قطب‌نما را روی نقشه بگذارید طوری که لبه آن در نقطه A قرار گیرد. لبه مورد نظر، لبه‌ای است که با پیکان جهت‌نما موازی باشد. سپس نقطه B را در امتداد همان لبه قرار دهید. البته شما می‌توانستید از خود پیکان جهت‌نما یا یکی از خطوط موازی استفاده کنید ولی معمولا استفاده از لبه قطب‌نما راحت‌تر است. از همه مهم‌تر چیزی که روی نقشه کشیده میشود می‌تواند جزئیات مهم آن را پنهان کند.
باید دقت کنید که لبه قطب‌نما یا پیکان جهت‌نما از نقطه A تا B قرار گیرد. اگر اشتباه کنید دقیقا در خلاف نقطه مورد نظر حرکت خواهید کرد.
قطب‌نما را به صورت ثابت روی نقشه نگه دارید. در مرحله بعدی خطوط و پیکان تنظیم جهت را با خطوط نصف النهاری نقشه هم راستا کنید. خطوطی از نقشه که به سمت شمال می‌روند مد نظر است.
در حالی که لبه قطب‌نما به طور دقیق از A تا B کشیده شده، محفظه قطب‌نما را طوری بچرخانید که خطوط تنظیم جهت محفظه با خطوط نصف النهاری نقشه هم‌راستا شود.
در این مرحله کاری نداشته باشید که چه اتفاقی برای سوزن قطب‌نما می‌افتد. اگر از موقعیت درست محفظه قطب‌نما مطمئن شدید، می‌توانید قطب‌نما را از روی نقشه بردارید. اکنون می‌توانید درجه محفظه را از جایی که پیکان جهت‌نما و محفظه با هم تلاقی می‌یابند بخوانید. مراقب باشید تا پیش از رسیدن به نقطه B هدف، محفظه نچرخد.
حالا، قطب‌نما را در دست گرفته و کاملا صاف نگهدارید تا سوزن بتواند بچرخد. آنگاه ضمن اطمینان از عدم چرخش محفظه، خود شما، به همراه دستتان و کل قطب‌نما بچرخید. آن را همچنان بگردانید تا اینکه سوزن با خطوط داخل محفظه هم ردیف شود
اما به منظور حداکثر دقت، باید به شیوه خاصی عمل کنید. قطب‌نما را در دستتان نگهدارید به گونه‌ای که سوزن کاملا در امتداد پیکان تنظیم جهت باشد. سپس با دقت تمام سمتی را به عنوان هدف انتخاب کنید که پیکان جهت‌نما نشان می‌دهد. در امتداد جهت تعیین شده، به نقطه خاصی از آن منطقه که تا جای ممکن در فاصله دوری قابل رویت باشد خیره شوید. سپس به آنجا بروید.
نکته مهم
هر گاه قطب‌نما در نزدیکی اشیای آهنی یا فولادی یا منابع الکتریکی که جریان در آن جاری است قرار گرفته باشد، عقربه‌اش از جهت قطب مقداری منحرف میشود، که به آن انحراف مغناطیسی می‌گویند. کلاً به همراه داشتن اشیایی از جنس آهن یا انواع مشابه آن می تواند باعث اختلال در حرکت عقربه شود.
حتی وجود یک گیره کاغذ روی نقشه ممکن است مسئله ساز شود. بنابراین، هنگام استفاده از قطب‌نما باید مطمئن شویم که از اشیای انحراف‌دهنده آن، به‌طور کلی دور است. همچنین احتمال تأثیرگذاری جاذبه‌های مغناطیسی موجود در خاک نیز وجود دارد، که بسیار نادر است.
در ادامه متن، حداقل فاصله وسایل مختلف از قطب‌نما، برای اینکه قطب‌نما شمال مغناطیسی را به درستی نشان دهد را مشاهده می‌کنید:
حداقل فاصله مورد نیاز با اشیا مختلف
خطوط برق فشار قوی = ۵۵ متر
کامیون و اتومبیل = ۱۰ متر
خطوط تلفن = ۱۰ متر
ابزار الکتریکی و مکانیکی = ۲ متر
کلاهک‌ها و اشیاء کوچک فلزی = ۲/۱ متر
معضل فضولات انسانی در طبیعت
فضولات انسانی یا همان ادرار و مدفوع حاوی مواد بیماری زا یا پاتوژن است که به راحتی می تواند خاک و یا منابع آبی را آلوده کند. فضولات انسانی از آن دست مواردی است که کمتر در کشور ما و در سفرهای کوهنوردی و طبیعت گردی به آن پرداخته می شود اما با روند افزایش جمعیت گردشگران در طبیعت در سال های اخیر به زودی به یک معضل جدی تبدیل خواهد شد. سالانه صدها و هزاران تن فضولات انسانی توسط گردشگران وارد نقاط گردشگری می شود. تخمین زده می شود کوه دماوند سالانه حدود ۱۰۰۰۰ صعود را به خود ببیند، این یعنی بطور میانگین سالانه حدود ۵ تن فضولات انسانی فقط در کوه دماوند باقی می ماند، بخش عمده این فضولات انسانی در مسیر جنوبی دماوند است، به این آمار کوه های دیگر و نقاط گردشگری طبیعی دیگر را اضافه کنید و متوجه خواهید شد که اگر به فکر نباشیم در چند سال آینده تقریبا هرجا که در طبیعت بکر پا بگذاریم احتمالا با باقیمانده فضولات انسانی مواجه خواهیم شد.
در پارک های ملی آمریکا گردشگران باید با استفاده از کیسه های مخصوص تمامی فضولات انسانی را با خود حمل و از طبیعت خارج کنند. در کشور ما هیچ نظارتی بر این امر نیست و حتی صحبت کردن در این مورد نیز در بیشتر موارد به شوخی انجام می شود اما مسئله بسیار جدی است. تجزیه فضولات انسانی در کوهستان و در نواحی که آب و هوای سرد دارند سال ها طول می کشد و باکتری ها و ویروس های درون آن نیز به همین مدت باقی می مانند. برای دفع فضولات انسانی در طبیعت چند توصیه ساده وجود دارد که عمل کردن به آن ها نه تنها دشوار نیست بلکه باعث بهداشت خود و محیط خواهد شد.
نکته اول: افراد به هیچ عنوان نباید فضولات انسانی را درون غارها و تنگ ها(دره های باریک) جا بگذارند
نکته دوم: افراد به هیچ عنوان نباید در نزدیکی منابع آبی(رود، چشمه، دریاچه، آبشار و…) فضولات انسانی را جا بگذارند
نکته سوم: اگر در گروه های پر جمعیت بودید حتما توالت صحرایی ایجاد کنید
اثر منفی فضولات انسانی را به دو روش می توان کاهش داد:
۱- با خروج مواد از طبیعت از طریق کیسه های مخصوص
۲- از طریق دفن این مواد
یک روش برای دفن وجود دارد که اثرات فضولات انسانی در طبیعت را به حداقل می رساند، در جایی غیر از غارها و تنگ ها، حداقل با فاصله ۶۰ متر دور تر از منابع آبی زمین را به عمق ۱۵ تا ۲۰ سانتیمتر و قطر ۱۰ تا ۱۵ سانتیمتر حفر کنید، درون این چاله فضولات انسانی را دفع کنید، از دستمال کمتر استفاده کنید و دستمال مصرفی را بعد از اتمام درون چاله بیندازید، چاله را پر کنید
روش چاله گربه برای دفع فضولات انسانی در طبیعت؛ گودالی به عمق تا ۲۰ و عرض تا ۱۵ سانتیمتر حفر کنید، مدفوع را درون این گودال دفع کنید، دستمال را درون گودال بگذارید، روی آن را با خاک بپوشانید
به این روش، روش دفع چاله گربه گفته می شود. چاله گربه را در نقاطی که اکنون خشک و اما در مسیر عبور آب های فصلی هستند ایجاد نکنید، نقاط آفتابگیر روند تجزیه فضولات انسانی را تسریع می کند، برای شستن دست از مواد طبیعی و سازگار با محیط استفاده کنید، شستن با مواد شیمیایی در کنار منابع آبی سبب آلودگی آب خواهد شد
برای ادرار نیز با رعایت تمامی اصولی که در بالا گفته شد می توانید عمل کنید، ادرار به واسطه مایع بودن زودتر تجزیه می شود، می توانید در نقاطی دور از کمپ و منابع آبی ادرار کنید، بعد از اتمام کار با کمی آب ادرار خود بر روی زمین را رقیق کنید، بوی ادرار می تواند موجب تحریک برخی حیوانات قلمرو طلب از جمله گربه سانان شود
طبیعت گردی پاک و بدون ردپا فقط خارج کردن زباله از طبیعت نیست بلکه مجموعه ای از اصول است که انجام آنها به حفظ و بقای محیط زیست منجر خواهد شد
نویسنده: مسعود فرح بخش
آموزش تکنیک کمربند (Abseiling) در صخره نوردی
هنگامی که یک صخره بیش از حد شیب دار است و بدون وسایل کمکی و محافظتی نمی توان از آن پایین آمد ، صخره نوردان برای پایین آمدن از آن از تکنیک “کمربند” استفاده می کنند.
صخره نوردان در سرتاسر جهان از تکنیک های متفاوتی برای صخره نوردی استفاده می کنند. تکنیک “کمربند” به شما کمک می کند در شرایط سخت و دشوار با استفاده از وسایل و ابزار خاص از صخره پایین بیایید. کلمه ی “Abseiling” از کلمه ی آلمانی “Abseilen” گرفته شده است که به معنای پایین آمدن از طناب است. این تکنیک در کشور های مختلف نام های متفاوتی دارد برای مثال در آمریکا به آن (Rap Jumping) ، در انگلیس به آن (Abbing) و در استرالیا به آن (Seiling) می گویند.
این تکنیک اولین بار توسط “جین استریل چارلوت” ابداع شد. وی یک راهنمای کوه نوردی بود که در سال ۱۸۷۶ ، زمانی که سعی می کرد از کوه “پتی درو” بالا برود این تکنیک را طراحی کرد. وی در سال ۱۸۷۹ به همراه دو نفر دیگر توانست به قله ی کوه صعود کند. آقای “چارلوت” در هنگام صعود به آن قله این تکنیک را تکمیل کرد.
راه ها و ابزار های متفاوتی وجود دارند که یک صخره نورد می تواند از آن ها هنگام انجام این تکنیک استفاده کند. به یاد داشته باشید که کلاه مهمترین وسیله ی محافظتی شما است. کلاه می تواند از سر شما در مقابل سنگ های در حال سقوط محافظت کند. از دستکش برای محافظت از دستان در مقابل طناب استفاده می شود. طنابی که از آن برای انجام این تکنیک استفاده می شود از طناب چند رشته ساخته شده است. این طناب ، یک طناب محکم و در عین حال راحت است که مانند کمربند دور صخره نورد بسته می شود و از آن محافظت می کند. در هنگام کوه نوردی شما به یک جفت کفش یا چکمه ی محکم نیاز دارید تا هنگامی که روی سطوح ناهموار و یا مرطوب پا می گذارید بتوانید تعادل خود را حفظ کنید.
دلایل زیادی وجود دارد که افراد از این تکنیک استفاده می کنند. یکی از دلایل مهم استفاده از این تکنک خطر پایین آمدن از یک صخره بسیار دشوار است. صخره نوردان معمولا از این تکنیک برای برگشتن به ابتدای مسیری که شروع کرده اند یا تغییر مسیر خود استفاده می کنند. کارگرانی که شغل آن ها مربوط به ساختمان یا معادن است برای دستیابی به بخشی از ساختمان ها برای انجام تعمیرات یا تمیز کردن آن از این تکنیک استفاده می کنند. امدادگران معمولا از این تکنیک برای پایین آمدن از بالگرد برای دسترسی به افراد مجروح استفاده می کنند. نیروهای ویژه نیز برای ورود به ساختمان های بلند از این تکنیک استفاده می کنند.
وسیله ای که برای انجام تکنیک کمربند مورد نیاز است دستگاه راپل است. این دستگاه با افزایش اصطکاک طناب ، سرعت پایین آمدن را کنترل می کند. سرعت این دستگاه وابسته به نیرویی است که صخره نورد یا کوهنورد به آن وارد می کند. همچنین می توان سرعت این دستگاه را با تغییر زاویه ای که طناب با دستگاه دارد ، کنترل کرد. این دستگاه نوع های متفاوتی دارد که افراد با در نظر گرفتن نیاز خود آن را تهیه می کنند.
استفاده از این تکنیک می تواند برای افراد بی تجربه خطرناک باشد. بعضی از افراد حتی این تکنیک را خطرناک تر از خود عمل صخره نوردی می دانند زیرا در این تکنیک در همه ی مدت زمان کوهنوردی یک طناب وزن فرد را حمل می کند. درصد بالایی از تلفات و مرگ و میر ناشی از صخره نوردی مربوط به اشتباهاتی است که در انجام این تکنیک صورت می گیرد. به همین دلیل استفاده از این روش در مکان های عمومی صخره نوردی به دلیل تناقض با افرادی که در حال بالا آمدن هستند ممنوع است.
ویژگی یک اکوکمپ
با توجه به افزایش علم و آگاهی عمومی در جامعه چند سالی است که بحث های حفاظت از محیط زیست نیز در بین عموم مردم مطرح می شود. با گسترش طبیعت گردی یا اکوتوریسم در بین مردم و لزوم ساخت و تجهیز زیر ساخت های گردشگری عبارت توسعه پایدار نیز به ادبیات گردشگری و محیط زیست وارد شده است. عبارت توسعه پایدار اولین بار در دهه ۸۰ میلادی توسط سازمان جهانی حفاظت از طبیعت (IUCN) مطرح شد؛ توسعه پایدار به عبارت ساده یعنی ایجاد یک تعادل بین توسعه و حفظ محیط زیست.
از این رو چند سال بعد ایده ساخت و ایجاد اکوکمپ ها و اکولوژها به عنوان
یکی از راه های رسیدن به توسعه پایدار مطرح شد. اکولوژها اقامت گاه های
دائمی کاملا سازگار با محیط زیست هستند که در مناطق طبیعی ایجاد می شوند و
اکوکمپ ها نمونه مشابه اکولوژها هستند با این تفاوت که در فصل هایی از سال
از منطقه جمع آوری می شوند به عنوان مثال اکوکمپ های کویری باید در فصل
تابستان جمع آوری شوند و محیط فرصت بازسازی پیدا کند و اکوکمپ های کوهستانی
نیز در فصل زمستان
ایده ایجاد اکوکمپ ها و اکولوژها ایده جدیدی نیست اما نحوه مدیریت و نحوه اجرای این پروژه ها بسیار حائز اهمیت است.
اما یک اکوکمپ چیست و چه ویژگی هایی باید داشته باشد؟
اکوکمپ یک اقامتگاه موقت در مناطق بکر طبیعی است که باید کاملا سازگار با
محیط زیست باشد، سازگاری با محیط زیست یک عبارت کیفی و سلیقه ای نیست که
هرشخصی با توجه به سلیقه، دانش و آموخته های خود آن را انجام دهد و سپس
ادعا کند کاملا سازگار با محیط زیست رفتار کرده است بلکه چهارچوب مشخصی
دارد. اکوکمپ ها در دنیا باید تعدادی از استانداردهای بین المللی را دارا
باشند برای مثال استاندارد Iso 9000 که یک استاندارد مدیریت کیفیت است،
استاندارد Iso 14000 که یک استاندارد مدیریت محیطی است و استاندارد Iso
14001 که یک استاندارد محیط زیستی است. این استانداردها یک چهارچوب فعالیتی
مشخص برای یک اکوکمپ ترسیم می کند و عمل به آنها می تواند باعث شود که یک
کمپ موقت به یک اکوکمپ سازگار با محیط زیست تبدیل شود. متاسفانه در کشور ما
بیشتر گروه ها و ارگان ها زمانی که تصمیم به انجام فعالیت محیط زیستی می
گیرند اولین و تنها کاری که انجام می دهند جمع آوری زباله ها است ولی
درواقع این اولین، ساده ترین و بدیهی ترین چیزی است که می توان پیاده کرد!
برخی از ویژگی هایی که بر طبق استاندادهای بالا اکوکمپ ها ملزم به رعایت آن هستند عبارتند از:
– طراحی اکوکمپ ها باید به گونه ای باشد که کاملا سازگار با محیط اطراف باشد و کمترین میزان تولید دی اکسید کربن را داشته باشد
– اکوکمپ ها از انرژی های تجدید پذیر استفاده می کنند، انرژی خورشید و انرژی باد از موارد کاملا مناسب برای استفاده هستند، یک اکوکمپ برای تهیه انرژی خود به هیچ وجه از سوخت های نفتی استفاده نمی کند
– اکوکمپ ها به پوشش گیاهی و محیط اطراف آسیبی وارد نمی کنند، عموم اکوکمپ ها دارای مسیرهای گذر مشخص هستند تا کمترین آسیب به خاک و پوشش گیاهی وارد شود
– اکوکمپ ها کاملا منطبق با فضای اطراف هستند و با موادی که همرنگ محیط اطراف هستند برپا می شوند تا کمترین آسیب را به پوشش جانوری اطراف وارد کنند
– اکوکمپ ها بر استفاده از نیروی کار از جوامع محلی تاکید دارند و از این جهت باعث ایجاد اشتغال در جامعه محلی می شوند
– اکوکمپ ها کمترین میزان زباله را باید تولید کنند، ظروف یکبار مصرف در آنها استفاده نمی شود و زباله ها از همان ابتدا تفکیک می شود و سپس وارد چرخه بازیافت می شوند
– اکوکمپ ها از مواد شوینده طبیعی و سازگار با محیط زیست استفاده می کنند، معمولا آب مورد استفاده در اکوکمپ ها بعد از یکبار استفاده مجدد به قصد استفاده های دیگر به چرخه باز می گردد
– اکوکمپ ها از توالت های خشک بهره می برند، فضولات انسانی بعد از هربار دفع توسط خاک اره پوشیده می شوند و مخازن توالت ها بعد از پر شدن از محیط طبیعی خارج می شود و مخازن جدید جایگذاری می شود بنابراین هیچ اکوکمپی فضولات انسانی خود را در طبیعت جا نمی گذارد
و…
بنابراین اگر هر کمپ موقتی این شرایط را دارا بود می تواند نام “اکوکمپ” را یدک بکشد و در غیر این صورت صرفا یک کمپ موقت خواهد بود و نه چیزی بیشتر
عکس بالا: اکوکمپ ماترهورن در سوئیس که سه ماه در سال دایر می شود
نویسنده: مسعود فرح بخش
از وبسایت بام ایران